April 2009
(permlink)
Rectorverkiezing: democratisch?
Dinsdag 5 mei zijn het rectorverkiezingen aan de K.U.Leuven.
In bedrijven wordt de baas natuurlijk niet door het personeel verkozen,
maar aan de K.U.Leuven wordt de rector
verkozen.
Alle personeelsgeledingen en zelfs de studenten
mogen meedoen aan de stemming.
Democratie!
Nu ja, democratie zoals
op het einde van de 19de eeuw:
een soort
cijnskiesrecht.
Het
algemeen enkelvoudig stemrecht is nog niet echt in zicht.
Eén personeelslid, één stem: dat is toch wel wat teveel
gevraagd, stel je voor, al het
plebs laten meestemmen, wat een idee.
Nee, aan de K.U.Leuven zijn er
duidelijke regels die bepalen wie stemgerechtigd is
en wie niet. Voor alle personeelsgeledingen zijn er stemgerechtigde vertegenwoordigers,
en op die manier wordt ieders stem gehoord, ook die van de studenten.
Op zich is dat een verdedigbaar systeem (hoewel ik meer voel voor directe verkiezingen
dan voor indirecte verkiezingen), maar in een democratisch systeem zou
elke geleding dan wel een aantal stemgerechtigden moeten krijgen dat in
verhouding staat tot de grootte van de groep.
En daar knelt het schoentje.
Als we ervan uitgaan dat de stemgerechtigden
perfect representatief zijn voor de groep die ze vertegenwoordigen,
dan ziet het er ongeveer zo uit:
(de oppervlakte van het balkje komt overeen met het relatieve gewicht per persoon,
“professor” = ZAP,
“assistent” = AAP/BAP,
“directeur” = administratief directeurs en ATP van graad 10 of hoger,
“ATP” = ATP van graad 1 tot 9)
Om het anders te formuleren: elke stemgerechtigde AAP/BAP'er vertegenwoordigt
ongeveer 30 AAP/BAP'ers, elke stemgerechtigde ATP'er vertegenwoordigt ongeveer 150 ATP'ers,
elke stemgerechtigde student vertegenwoordigt ongeveer 250 studenten,
elke stemgerechtigde prof vertegenwoordigt zichzelf en nog een beetje,
en elke directeur is stemgerechtigd en vertegenwoordigt dus enkel zichzelf.
De inspiratie voor het grafiekje hierboven heb ik trouwens uit een cartoon (zie hiernaast)
in
Le droit de savoir,
het vakbondsblad van de
CNE aan de UCL.
Aan de UCL hebben ze onlangs voor het eerst een rector verkozen op basis van
algemeen gewogen stemrecht, wat zo'n beetje overeenkomt met het
algemeen meervoudig stemrecht.
In Louvain-la-Neuve zitten ze dus al iets verder dan in Leuven: terwijl Leuven
nog aan het einde van de 19de eeuw zit, is Louvain-la-Neuve al aan het begin van de 20ste eeuw gekomen.
Over de vier rectorkandidaten ga ik voorlopig nog even zwijgen —
mijn mening over hen is zich nog wat aan het finaliseren.
Maar wees gerust: ik zal vóór de dag van de verkiezing mijn keuze bekend maken en
toelichten.
Watch this space!
David op De Beeck
maakte vorig weekend een
portret van mij
(op basis van enkele foto's,
ik vermoed vooral
deze).
Hij maakte ook een
een scherm-opname
van de verfsessie.
Bekijk ook eens de andere portretten en karikaturen op
David z'n blog
en
die van z'n neef Jan,
het is de moeite!
Eigenlijk heb ik in mijn directe omgeving niet al te veel last van godsdienst.
Ik zit nochtans bij een
christelijke vakbond en ik werk aan een
katholieke universiteit,
maar in feite merk ik daar niet zo veel van, afgezien van een occasioneel
emailtje van
Kardinaal Danneels
om te melden dat onze
rector
(toevallig een theoloog)
mag opkrassen.
Ik zou er natuurlijk niets op tegen hebben om de “K” uit
“K.U.Leuven” te schrappen, en ik hoop dat
het bij mijn collega's aan de UCL lukt om de naam van hun instelling
te veranderen in
ULouvain.
Maar eigenlijk zijn die kwesties luxeproblemen in vergelijking met de huidige
situatie in de VS met de
intelligent design-maffia.
Een paar dagen geleden heb ik de film
Religulous
van
Bill Maher gezien.
Ik heb er nogal gemengde gevoelens bij.
De boodschap van de film kan kort samengevat worden:
alle godsdiensten zijn eigenlijk
belachelijk want gebaseerd op compleet onnozele sprookjes
over pratende slangen en dergelijke (zie hiernaast).
Gelovige mensen zijn dus geestelijk gestoord, en
politici die zich baseren op religie, zoals Bush en Bin Laden,
zijn irrationeel en mensen zouden hen beter niet steunen.
Bon. Ik ben het daar natuurlijk grotendeels mee eens.
Zoals alle marxisten (en zoals alle serieuze wetenschappers) ben ik een
materialist
en dus een atheïst.
De halucinante voorbeelden van religieus geïnspireerde waanzin
die door Maher op een rijtje worden gezet, zijn indrukwekkend, vooral de vele
voorbeelden uit de VS. Het is dus zeker dringend nodig dat een aantal
“heilige huisjes” in vraag worden gesteld, en
Religulous is ruimschoots voldoende controversieel om het maatschappelijk debat
in gang te
stampen.
Anderzijds heeft de film toch ook wel heel wat tekortkomingen naar mijn smaak.
Ik zal ze even op een rijtje zetten, in volgorde van belangrijkheid
(van de “minst erge” mild irriterende aspecten aan de film,
tot de “ergste” nogal fundamentele fouten).
1.
Bill Maher z'n persoonlijkheid, z'n arrogante stijl, vind ik redelijk irritant.
Hij vindt zichzelf duidelijk enorm scherpzinnig en grappig.
Maher is bovendien een
libertariër;
hij gelooft niet in de
“
hand van God”,
maar wel in de
“onzichtbare hand”
van het kapitalisme.
Maar goed, het heeft niet veel zin om te schieten op de boodschapper.
2.
Maher pleit niet voor atheïsme maar voor agnosticisme.
Hij redeneert alsvolgt:
godsdiensten hebben een blind geloof in het bestaan van één of meerdere
goden; atheïsten hebben een blind geloof in het niet bestaan van een god;
de enige goede houding is twijfel.
Dat vind ik nogal flauw. Je mag natuurlijk aan alles twijfelen: in principe
zou het kunnen dat de aarde niet bestaat en dat mijn zintuigen misleid worden
door
The Matrix-achtige toestanden. Of misschien bestaan zelfs mijn zintuigen
niet en is onze volledige “realiteit” niet meer dan een
artificial
intelligence-projectje, een computersimulatie
geprogrammeerd door één of andere excentrieke alien.
Allemaal bijzonder interessante filosofische gedachtenexperimenten,
maar als de vraag is of
The Matrix gebaseerd is op een waargebeurd verhaal,
of als de vraag is of er werkelijk zoiets bestaat als God,
of
het Vliegend Spaghettimonster,
of
de Theepot van Russell,
of
de Onzichtbare Roze Eenhoorn,
dan zou volgens mij het antwoord,
modulo kommaneukerijen (en zeker
voor alle praktische doeleinden),
gewoon “nee” moeten zijn, en niet “waarschijnlijk niet”,
laat staan “ik zou het niet weten”.
3.
In de film wordt er erg veel tijd gespendeerd aan nogal gemakkelijke doelwitten,
namelijk een heel aantal betrekkelijk marginale “zotten”, zoals een
stonede Hollander,
iemand die beweert Jezus Christus te zijn,
en natuurlijk de
Mormonen
en de zotten van
Scientology.
Iets meer nadruk op het
bashen van
mainstream religies zou mogen, want uiteindelijk
heeft bijvoorbeeld
de paus wel net iets meer invloed op
de wereld dan al die andere onnozele pipo's bij elkaar. Maher laat twee verschillende mensen
aan het woord van het Vaticaan, maar die geven een weinig representatief beeld
van het katholicisme: ze hebben namelijk allebei verbazingwekkend veel gezond verstand.
4.
Over de islam geeft Maher ook een weinig representatief beeld, maar dan op de omgekeerde manier:
Maher doet uitschijnen dat
alle moslims intolerante fundamentalisten zijn die allemaal
alle niet-moslims willen vermoorden.
Het bewijs?
Wel, zélfs de toch zeer tolerante Nederlanders komen niet meer overeen met de moslims
— waarop hij Geert Wilders het woord geeft, die dat uiteraard volmondig beaamt.
Tja. Dat is natuurlijk een beetje zoals het staven van de stelling dat
alle joden intolerante
smeerlapkes
zijn door aan Adolf Hitler te vragen wat zijn opinie is over die bevolkingsgroep.
5.
Over de joden gesproken: Maher wilt of durft duidelijk de Amerikaanse joden niet te hard
op de tenen te trappen. Het enige dat in de film voorkomt is
wat milde humor over de inventieve joodse technologie
om
Melacha te omzeilen.
Hoewel de film heel wat beelden uit Jeruzalem bevat, wordt er zedig
gezwegen over de nogal onfrisse rol die de Israëlische staat daar speelt.
Maher laat even een anti-Zionistische jood,
Yisroel Dovid Weiss,
aan het woord,
maar enkel om hem te discrediteren op een bijzonder oneerlijke manier:
Maher doet uitschijnen dat Weiss een holocaust-ontkenner is
die andere joden het recht op een “veilig woongebied” (Israël)
wilt ontnemen. Wat Maher niet vertelt is
dat ongeveer alle familieleden van Weiss zijn omgekomen
in de holocaust, dat Weiss helemaal geen revisionist is, en dat zijn stelling
enkel is dat Zionistische joden de holocaust
misbruiken als argument om
hun huidige onderdrukking van Palestijnen te rechtvaardigen.
6.
Maher concludeert dat het de schuld is van religie dat wereldleiders
verblind worden en tot oorlogszuchtige conclusies komen.
De oplossing voor alle wereldproblemen? Iedereen moet gewoon agnost worden!
Maher maakt geen onderscheid tussen het geloof van de uitgebuitenen, die
proberen troost te vinden in de hoop op een beter leven na de dood,
en het geloof van de uitbuiters, dat meestal vooral retorisch is.
De religieuze rechtvaardiging voor oorlogen, van de kruisvaarten in de middeleeuwen
tot en met de oorlog in Irak, is niet meer dan een vernislaagje.
Oorlogen zijn niet meer dan de verderzetting van een algemeen
politiek-economisch buitenlands beleid, maar dan met ietwat drastischere middelen
en met een wat zichtbaardere en rechtstreeksere dodentol.
Je kan proberen om het religieus vernislaagje weg te krabben, maar daarmee
verdwijnt het onderliggende probleem niet: het kapitalisme met zijn
onverzadigbare winsthonger die blijft leiden tot armoede, uitbuiting,
handelsconflicten die uitgroeien tot militaire conflicten
(al dan niet na uitputting van de diplomatische en economische
onderhandelingsmechanismen),
crisissen van overproductie die op termijn enkel kunnen opgelost worden
door oorlogen en massale vernietigingen van productie-infrastructuur, etc.
Godsdienst is uiteindelijk niet meer dan een
middel van de heersende
klasse om haar belangen te verdedigen, en geen
doel op zich.
Net zoals nationalisme, racisme, en seksisme laat ook godsdienst toe om
de onderdrukte klasse intern te verdelen en te verzwakken, en de aandacht
af te leiden van de essentiële kwestie: namelijk dat ze
allemaal
uitgebuit worden, Vlaming of Waal, blanke of zwarte, man of vrouw, christen of
moslim, en dat ze beter samen zouden strijden voor een rechtvaardigere
en klasseloze maatschappij zonder uitbuiting, m.a.w. voor een socialistische maatschappij.
Gisteren heb ik, naar min of meer jaarlijkse gewoonte, deelgenomen aan een
LVSV-debat
om de standpunten te verdedigen
van de
ALS (Actief Linkse Studenten,
de studentenvereniging van de
LSP).
De volgende andere verenigingen waren er:
- de “echte” liberalen van het LVSV
- de gekwadrateerde liberalen van L²
(de jongeren van de SLP)
- de tsjeven van de CDS
- de fasco's van het NSV
Comac,
Animo, en
Gras
stuurden hun kat.
In de zaal zaten vooral veel LVSV'ers en NSV'ers, die laatsten uiteraard in de
traditionele Vlaamsch-studentikoze klederdracht.
Er werden vier thema's besproken:
- Optrekken van pensioenleeftijd naar 67.
Iedereen was voorstander, behalve de ALS. LVSV wou liever de pensioenleeftijd helemaal afschaffen
en pensioenen ook — iedereen moet maar zorgen dat hij individueel genoeg aan pensioensparen doet.
- Migratie. Iedereen was tegen regularisatie van mensen zonder papieren, behalve de ALS.
CDS had er een zeer vaag standpunt over.
NSV was voor volledig gesloten grenzen, de liberalen willen wel economische migratie toelaten,
maar dan wel met de sociale zekerheid van het land van herkomst.
- Ontvetten van de staat. Iedereen (behalve de ALS)
was voor het afslanken van de overheid en de openbare diensten.
NSV wilt dat vooral doen door België af te schaffen.
- De “Amerikanisering”. Dit was een nogal onduidelijk thema. Het kwam erop neer dat
iedereen (behalve de ALS) voor “Amerikaanse” economische principes als privatisering en deregulering was.
Over het Amerikaans “cultureel overwicht” was er wat meer controverse: NSV was daar tegen,
CDS was daar een beetje tegen en een beetje voor, L² en LVSV vinden de Amerikaanse cultuur
wel fijn en wezen erop dat de meeste mensen dat wel vinden want anders zouden ze niet telkens opnieuw
de invididuele keuze maken om naar Hollywood-films te kijken en bij McDonalds te gaan eten.
Het debat was nogal voorspelbaar: de rechtse verenigingen kwamen zeer rechts uit de
hoek en het was meestal 4-tegen-1 tussen “rechts” en de ALS.
Ondanks het kwantitatieve overwicht van rechts was hun argumentatie tegen de
standpunten
van de ALS inhoudelijk eigenlijk behoorlijk zwak: ze bleven zo'n beetje steken in
het gebruikelijke pleidooi voor “realisme” en “pragmatisme”
en het oude liedje dat de sociale zekerheid “onbetaalbaar” is
en de afbraak ervan dus “onvermijdelijk” is, kortom:
“Resistance is futile”.
Samengevat: de rechterzijde had niet veel nieuws te vertellen en
de afwezigen mogen zich gelukkig prijzen: ze hebben niets gemist.
“LSP” is een pedagogisch pleonastische partijnaam. “Linkse Socialistische Partij”:
zijn socialisten niet per definitie links? Natuurlijk, maar spijtig
genoeg bestaan er ook
rechtse “socialisten”.
“SLP” daarentegen, dat is gewoon een contradictio in terminis. “Sociaal-Liberale Partij”:
what the fuck is een sociaal-liberaal?
Voor de verkiezingen sociaal en na de verkiezingen liberaal?
“Durven veranderen”?
“Na SLP nu ook nieuwe partij LSP”,
zo stond te lezen in
Het Belang van Limburg van 5 april.
Hmm.
LSP kwam al onder de naam “LSP” op in de verkiezingen van 2003 en 2004;
“SLP” bestaat nog maar sinds 1 januari 2009.
Beetje vreemd dus dat men LSP als een nieuwe partij omschrijft, ná SLP.
[verzin zelf desgewenst een humoristische verwijzing
naar Limburgers en hun stereotypische traagheid]
Het is natuurlijk verwarrend, die twee partijnamen die uit dezelfde letters
bestaan. Zeker voor iemand met dyslexie.
Onlangs waarschuwde het nieuwsagentschap Belga voor mogelijke verwarring:
“De linkse socialistische partij (LSP) heeft een lijst ingediend waar
Bart Vandersteene de lijst trekt. De partij valt niet te verwarren met de
sociaal-liberale partij (SLP) van Geert Lambert, waar Nelly Maes de lijst trekt.”
Belga, 10/04
Inderdaad, aan verwarring geen gebrek in onze kwaliteitskranten. Een korte bloemlezing:
“LEUVEN - Het gewezen parlementslid Stijn Bex (38) stapt over naar SP.A.
Bex, die momenteel als onafhankelijke zetelt in de Leuvense gemeenteraad, stapte begin
december uit VlaamsProgressieven (Vl.Pro). Schepen Mohamed Ridouani blijft wel bij Vl.Pro (nu LSP).”
De Standaard, 13/01
“LEBBEKE - Vlaams volksvertegenwoordiger Dirk De Cock (LSP) houdt al langer dan vandaag van poëzie.”
De Standaard, 23/01
[Steven Everaert (LDD) over Tom De Sutter, die onlangs lid werd van SLP]
“Ik respecteer Tom's keuze voor de LSP, een partij die op heel wat
thema's haaks staat op de LDD. Maar dit maakt het spel van democratie net boeiend.”
Nieuwsblad, 18/03
Bij de Gazet van Antwerpen gebruiken ze “SLP” en “LSP”
voortdurend door elkaar:
“Aan vindingrijkheid ontbreekt het de VlaamsProgressieven, nu Sociaal-Liberale Partij (SLP), niet.
De Hamse afdeling ervan gaat in de toekomst als Hapropos door het leven.
‘Hapropos voert een onafhankelijke koers van de moederpartij LSP, die we wel blijven steunen’,
kondigt Liesbet Van der Henst van Hapropos aan.”
Gazet van Antwerpen, 24/01
“Maar SLP heeft geen Dedecker in huis. Het meest bekende Antwerpse gezicht van de
partij is Fauzaya Talhaoui, maar die laat niets meer van zich horen.
Bovendien beschikt LSP over weinig middelen, omdat ze financieel is drooggelegd door
haar ex-kartelpartner sp.a. En dus moet SLP creatief zijn in haar campagne.”
Gazet van Antwerpen, 08/04
Het meeste verwarring is er in Lier.
Blijkbaar hebben we daar een lokale LSP-afdeling die allerlei quizzen organiseert,
met vreemde misverstanden tot gevolg:
“LIER - Zowel Els Van Weert, schepen van cultuur in Lier, als Nele Torfs,
voorzitter van de lokale LSP-afdeling, zullen een plaats krijgen op de Vlaamse kieslijst van SLP.”
Nieuwsblad, 02/04
“LIER - In Lier doet het gerucht de ronde dat een breuk tussen de
socialistische partij en haar kartelpartner LSP niet meer ver weg is.
‘Het berust op een misverstand’, werpt Els Van Weert op.
‘Op de website van Lier Leeft hebben we onze quiz van 30 april in de kijker geplaatst.
Die quiz wordt door de LSP georganiseerd en daarom staat de SP.A op die pagina niet vermeld.’
”
De Standaard, 06/03
De namen van de grotere partijen worden doorgaans nog wel min of meer foutloos geschreven.
Spijtig. Het zou leuker zijn als er wat meer zouden kunnen lezen over de avonturen van
de
CV&P,
de sociaalprogressieven van de
s-pa (en hun linkervleugel
s-pa rot,
aangevoerd door
Eric Debrunne),
de liberalen van
OpenLDD,
de groenen van
Gore!,
de vlaams-nationalisten van de
NV.A,
en natuurlijk
Vlaams Bang en
Lijst De Drecke.
GIMP
(
GNU Image Manipulation Program)
is een zeer fijn stukje
vrije software voor beeldbewerking.
Ik gebruik het ondertussen al meer dan 10 jaar, en het is
er alleen maar beter op geworden. Zo ongeveer alle prentjes op deze
site zijn gemaakt met GIMP.
Onbegrijpelijk dat er nog altijd mensen bereid zijn
om 700 dollar of meer op te hoesten
voor één luizige licentie van
Adobe Photoshop,
terwijl GIMP niet alleen gratis is maar zelfs
vrij.
Nu ja, er zijn zo wel meer van die onbegrijpelijke dingen
— dat er nog altijd mensen zijn die
Microsoft-software
kopen, bijvoorbeeld.
Vanuit technisch oogpunt is dat compleet onbegrijpelijk,
maar er zijn natuurlijk wel politieke en economische verklaringen voor.
Maar ik ben aan het afdwalen. Ik wou eigenlijk gewoon
enkele
wallpapers laten zien die ik gisteren en vandaag
in GIMP gemaakt heb. Hier zijn ze:
Mandelbrot 1
Mandelbrot 2
Tunnel 1
Tunnel 2
Rare gouden kronkels
Verf in herfstkleuren
Draden
LSP-logo op rode achtergrond
(permlink)
Links, rechts, centrum
De politieke terminologie van de (mainstream) media zou dringend eens gecalibreerd moeten worden.
Nog steeds worden politieke partijen doorgaans op deze manier geclassificeerd:
Om één of andere reden (waarschijnlijk inertie)
blijft men sp.a een linkse partij noemen,
CD&V een centrumpartij, en Open Vld een rechtse partij.
Dat mag misschien historisch ooit zo geweest zijn. Maar dat is dan toch al wel
een tijdje geleden. Er bestaat namelijk al enkele decennia
een betrekkelijk duidelijke (en dus gewoonlijk enkel nog impliciete)
consensus onder die drie partijen op vlak van sociaal-economisch beleid.
En die consensus is een
Thatcheriaans
neoliberalisme: privatiseren, liberaliseren,
geleidelijke afbouw van sociale zekerheid en overheidsdiensten.
Een rechts beleid dus. Eventueel overgoten met een sociaal of christelijk sausje,
dat de bittere pillen moet verbergen voor de arbeidersbeweging —
of toch minstens als glijmiddel kan dienen om haar die pillen door het strot te rammen.
Het is dus hoog tijd om de terminologie opnieuw te ijken.
CD&V en sp.a zijn in het beste geval centrum-rechtse partijen.
PVDA is helemaal niet extreem-links:
hun programma is eerder te beschrijven als populistisch centrum-links.
Onderstaande voorstelling is dus realistischer:
Zie ook
Politiek kompas.
(permlink)
Het politieke circus
Tine Van Rompuy, de zus van de gebroeders Eric en Herman,
gaat op de lijst van PVDA+ staan.
Bon. Ik ben ervan overtuigd dat zij een gedreven delegee is in Gasthuisberg
(hoewel haar enthousiasme voor
de kiwi's van Van Duppen
volstrekt onterecht is vanuit
syndicaal standpunt).
Ik ga er ook van uit dat haar politiek engagement oprecht is.
Maar het lijkt me nogal duidelijk dat haar syndicale inzet en politiek engagement
niet de belangrijkste redenen zijn waarom de PVDA haar gevraagd heeft om
“+” te spelen op hun lijst.
Het is natuurlijk een fameus mediagenieke stunt om de zus van de premier
op een anti-establishment-lijst te krijgen.
Ik zou bijna zeggen: een gewaagd trapeze-nummer waar ze heel wat applaus mee zullen
oogsten in het politieke circus!
Het is natuurlijk niet nieuw dat de PVDA haar programma wat aan de kant schuift
(denk maar aan
Peter Mertens die zegt:
“De markt kan blijven spelen. Maar het is niet de enig zaligmakende oplossing,
[...]
Wij pleiten ook niet zomaar voor een centrale planeconomie — nogmaals, we hebben geen blauwdruk.”)
en zich enkel nog concentreert op het proberen te scoren in de media.
Op dat gebied is ze inderdaad een hele
moderne partij geworden.
Die maar al te graag wilt meedoen aan het politieke circus.
Ook al betekent dat dat ze zich
salonfähig moeten opstellen
en dus geen fundamentele kritiek mogen geven op het kapitalistisch systeem
— tot op het punt dat ze niet meer verder komen
dan kiwi-achtige voorstellen van het type “de vrije concurrentie aanmoedigen
in het voordeel van de consument”.
Hoewel zowel LSP als PVDA zich nog altijd allebei ter linkerzijde van de traditionele partijen
bevinden, is het verschil tussen beide nog nooit zo groot geweest.
Vergelijk bijvoorbeeld eens het karakter van hun verkiezingsmeetings.
Eerst een sfeerbeeld van de verkiezingsmeeting van de LSP:
En nu een sfeerbeeld van de verkiezingsmeeting van de PVDA:
OK, die vergelijking was misschien niet helemaal eerlijk, maar het scheelt toch niet veel.
Een beetje serieuzer: vergelijk de verkiezingsaffiche van de LSP eens met die van de PVDA:
In de affiche van de PVDA zou je gemakkelijk het partijlogo kunnen
vervangen door dat van Lijst Dedecker zonder enige politieke inconsistentie
te introduceren. Geen wonder dat
Dedecker bereid is om zijn handtekening te geven aan de PVDA,
en dat PVDA ze met plezier aanneemt.
Volgende keer een kartel PVDA-Dedecker?
(permlink)
Aardbevingen en andere natuurrampen
Gisteren (maandag 6 april) was er een
zeer tragische aardbeving in L'Aquila (Italië):
meer dan 200 doden, 1.500 gewonden, tienduizenden daklozen.
De ramp werd voorspeld door een zekere
Giampaolo Giuliani, maar zijn waarschuwingen werden genegeerd
en zelfs
actief onderdrukt.
Enkele bedenkingen:
1.
Natuurrampen zijn (amper) te voorkomen, dus het komt erop aan zo goed mogelijk voorbereid te zijn
— zeker in gebieden met veel gevaar op overstromingen, orkanen, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, enz.
Het is de taak van de overheid om te investeren in de nodige voorzieningen
(dijken, waarschuwingssystemen, bouwnormen,...).
Volgens de neoliberale korte-termijn-logica kunnen die dingen echter
gerust verwaarloosd worden: de gevolgen van die verwaarlozing komen waarschijnlijk
toch niet tot uiting binnen de ambtstermijn van de politici.
2.
Aardbevingen zijn niet (nauwkeurig) te voorspellen. Er is dus altijd een grote kans
op vals alarm.
Volledige evacuatie is erg duur en de plaatselijke middenstand vindt dat niet leuk.
Neoliberale politici negeren dus liever een keer een correcte waarschuwing dan
dat er verschillende keren ten gevolge van een vals alarm
grote “economische schade” wordt geleden.
Soms kost dat veel mensenlevens. Tja.
Alles heeft zijn prijs. (een mensenleven:
zo'n 129.000 dollar).
Het verbaast me dus niet dat men voorspellingen negeert en zelfs juridische maatregelen neemt
om pogingen te onderdrukken van een bezorgde wetenschapper
om de mensen te waarschuwen via internet en wagens-met-luidsprekers (zoals hier het geval was).
3.
Dat gezegd zijnde, heb ik m'n vragen bij de motieven van Giuliani, de onderzoeker die
de aardbeving voorspelde.
Het lijkt er sterk op dat hij met z'n voorspelling eerder
toevallig
juist zat, en nu op een cynische manier van het drama gebruik maakt om
er geld uit te kunnen gaan slaan. Zijn voorspellingsmethode wordt door
de wetenschappelijke gemeenschap weinig serieus genomen, en hij heeft
niets (publiek) over zijn onderzoeksmethode gepubliceerd. Hij heeft
wél een
patent
genomen op zijn methode, en natuurlijk is een ramp van deze omvang
de ideale publiciteit voor de
“valorisatie” van zijn “intellectuele eigendom”.
4.
Of het nu de aardbeving in Italië is,
de
tsunami in de Indische oceaan,
de
orkaan Katrina in New Orleans,
overstromingen in Groot-Brittanië,
de
cycloon Nargis in Birma,
de
aardbeving in Sichuan (China),
of de
bosbranden in Griekenland
of
in Australië:
de ramp op zich is natuurlijk niemand zijn schuld, maar
de proporties en de gevolgen ervan zijn wel degelijk het gevolg van
de kapitalistische logica die men volgt bij het maken van politieke keuzes. Zie punt 1.
Bovendien zijn het altijd de armsten die het zwaarste lijden
onder natuurrampen: zij wonen in de minst stevige huizen, gelegen
op de slechtste plaatsen, hun kinderen gaan naar de krottigste scholen, enz.
5.
In de nasleep van grote natuurrampen maken
cynische politici (wiens beleid de omvang van de ramp veroorzaakte)
vaak van de gelegenheid gebruik om hun neoliberale agenda in sneltempo door te voeren
— denk bijvoorbeeld aan de vervanging van publieke scholen door private scholen in New Orleans.
Ik ben benieuwd wat Berlusconi van plan is.
Ik heb zo'n vermoeden dat de heropbouw
met heel wat
publiek-private samenwerking zal verlopen.
Lees: belastingsgeld en steun voor slachtoffers die massaal zal verdwijnen in
de zakken van de grote projectontwikkelaars. Het zou niet de eerste keer zijn.
(permlink)
In het Vlaams belang...
Een niet al te subtiele parodie op het programma van het Vlaams Belang,
gebaseerd op
Oma's aan de top van K3.
Het heet
In het Vlaams belang,
hier is de tekst
en
hier is de mp3.
