Clara

Bevallingsverhaal

De eerste was al relatief vlot gekomen. De tweede lag na zo'n dikke 3 uur, voor ik het goed en wel doorhad en voordat de 2de vroedvrouw was gearriveerd, in mijn armen. Dus ik vermoedde — met een mengeling van hoop en vrees — dat de 3de er héél snel zou zijn.

Niet dus. Toen ik in de buurt van de uitgerekende datum (26 juni 2015) kwam, kreeg ik 2x een hele sessie oefenweeën die telkens weer stilvielen. Toen ik op dinsdag 30 juni 4 dagen over tijd was (ook bij de andere twee was ik resp. 4 en 6 dagen over tijd gegaan), begonnen die oefenweeën wat krachtiger en regelmatiger te worden en dacht ik dat het moment bijna was aangebroken. We brachten Marloes per SMS alvast op de hoogte, regelden opvang voor de kindjes en installeerden ons relaxed in de tuinstoelen in de schaduw met een boekje. Toen er 's avonds nog altijd geen schot in de zaak kwam, lieten we de kindjes naar huis komen. Ik was ervan overtuigd dat ik die nacht dan wellicht wel zou bevallen. We besloten nog even te proberen slapen en de weeën vielen helemaal stil.

Bij de twee anderen was ik telkens overdag rond de middag bevallen. Rond 4 uur 's nachts voelde ik dat het plotseling echt wel menens werd en zag ik dat ik de slijmprop verloren had. Wat later belden we Marloes en zij kwam rond 7 uur 's ochtends toe. De kindjes werden opgehaald. De weeën kwamen met nog altijd meer dan 5 minuten tussenpauze, maar werden wel pijnlijker en pijnlijker. En opeens moest ik weer heftig overgeven. Hopelijk was dat de laatste keer, want deze zwangerschap brak wat dat betreft records (in 't begin 5x per dag...).

Toen ik rond 10u30 nog altijd maar 4 centimeter ontsluiting had, werd ik wat moedeloos. Ik had me voorgesteld dat het zo snel zou gaan en deze bevalling had zich in mijn belevenis ondertussen al meer dan 24 uur geleden ingezet. Toen ging het echter steeds sneller. Elke kwam toe en het werd warmer en warmer (het was de eerste dag van de hittegolf). Ik bleef in de slaapkamer de weeën opvangen met alleen Jon bij me. Toen het moment van de geboorte zich dan toch al tegen 12 uur aankondigde, riep Jon de vroedvrouwen — die beneden verkoeling zochten — er snel bij.

Ik voelde me als in een roes: uitgeput en wat duizelig (de warmte speelde me wellicht ook parten), in mezelf gekeerd. Bovenop het bed, op knieën en met m'n armen hangend op de zitbal kwam ons meisje rustig op de wereld in 3 persweeën, het hoofdje met de helm nog op. Elke maakte indrukwekkende foto's van het hele gebeuren (wat ook fijn is voor Jon, want hij geraakte tijdens de bevalling niet weg van bij mijn knijpende handen). Ik nam ons Claartje van tussen mijn benen en verbaasde me over dit glibberige, ietwat blauwe, verrimpelde, ontzettend kleine, krampachtige wezentje. Je raakt er nooit aan gewend blijkbaar ;-)

Ze was gelukkig perfect en ik was opgelucht en blij dat ze er eindelijk was. Dat ik nooit van mijn leven nog wilde bevallen, was ik alweer bijna vergeten. De navelstreng werd liefdevol door papa doorgeknipt nadat hij was uitgeklopt, Clara begon al onmiddellijk vol goede moed aan haar eerste postnatale maaltijd en de placenta volgde vlot.

Down under bleek alles in relatief goede staat (Oef! Die flesjes-met-sportdop-met-water-en-lavendelolie zouden dan toch niet zo allernoodzakelijkst blijken...) en terwijl ook papa de nieuwste aanwinst bewonderde, werden nog een aantal mooie foto's gemaakt. Clara werd gewogen en gemeten en niet veel later waren we alleen met haar.

Na een verkwikkende douche, toch ietwat pijnlijke plas, bord vol verfrissende stukken watermeloen, telefoontje naar de naaste familieleden en verhuis naar koelere oorden (lager in het huis), was het tijd voor de kennismaking met de zusjes. Het was vertederend om te zien hoe de oudste (Nette, bijna 3,5) haar zusje lief kwam aaien en de inmiddels middelste (Lola, bijna 2) haar zusje een beetje kwam 'poken'.

Het was een bevalling als in een droom... 3de keer, beste keer ;-)