Nette!

Ik was uitgerekend voor vrijdag 17 februari en begon al een beetje ongeduldig te worden (tenslotte was ik al bijna 9 maanden aan ’t wachten) toen er maandagavond (20 februari) nog altijd geen 'teken van leven' was.

Ik was al dagenlang frambozenbladthee aan het drinken en een eerste afspraak om aan de monitor te gaan liggen in het ziekenhuis was al gepland. Ook de inleiding zou weldra gepland moeten worden als het kleintje zich nog niet aanmeldde en ik had het gevoel dat ik nog lang zou rondlopen met die stilaan enorme buik.

Die nacht voelde ik – rond 2u30 – echter zowel letterlijk als figuurlijk nattigheid. De weeën kwamen ontegensprekelijk op gang, al zat er nog veel tijd tussen (zo'n 15 minuten) en waren ze nog goed te verdragen. Ik sliep nog wat door, maar dit werd moeilijker en moeilijker omdat Jon ondertussen ook op de hoogte was en we het wel spannend vonden allemaal. Ik was echt blij dat ik gewoon rustig thuis kon blijven (en nu niet alles in orde moest brengen voor een vertrek naar het ziekenhuis) en dat m’n geduld nu niet zo heel veel langer op de proef zou gesteld worden en ik voelde me rustig.

's Ochtends vroeg belde ik de vroedvrouw om te zeggen dat de bevalling eraan zat te komen. Ik nam nog even een verzachtend warm bad (al geraakte mijn buik jammer genoeg niet meer onder water) en ving daarna de weeën op door op een bal heen en weer te wiegen in de verduisterde slaapkamer. In tussentijd waagde ik me nog even aan een Sudoku ;-). Ik had helemaal geen eetlust, maar om toch wat suiker binnen te hebben, at ik een Frutella-snoepje. Dit heb ik me fameus beklaagd, want het beviel (!) me heel slecht en even later gaf ik het over (hopelijk de laatste keer – tot aan de eventuele volgende zwangerschap? – dat ik heb moeten overgeven, want ik heb het wel even gehad nu!).

Jon waarschuwde zijn werk alvast dat hij niet zou komen opdagen. Ondertussen (het was nu vroege voormiddag) arriveerde Margriet bij me thuis om te constateren dat ik 4 cm ontsluiting had. Wellicht zou het dus nog eventjes duren (zo'n 7 uur) voordat de bevalling achter de rug zou zijn. De harttonen van de baby waren helemaal in orde. Margriet vertrok weer voor eventjes en de weeën begonnen zich plotseling heftiger en heftiger aan te kondigen. Ik kreeg moeite om mijn ademhaling te controleren tijdens de pijngolven en begon me af te vragen waarom ik er in godsnaam niet voor gekozen had om naar een ziekenhuis te vertrekken en een heerlijk verdovend middel toegediend te krijgen.

Maar ik kreeg geen kans om hier lang bij stil te staan, want de pijngolven volgden elkaar sneller en sneller op en ik was helemaal in mezelf gekeerd. Vaak kondigde de komst van een nieuwe wee zich voor mij aan door een beweging van het baby’tje in mijn buik. De muziek die ik op voorhand had geselecteerd, wilde ik niet horen. Het enige wat hielp, was om te gaan hangen aan het lage muurtje tussen de slaapkamer en de badkamer en te kermen. En ik ging veel naar ’t toilet (gelukkig vlakbij). Jon stond erbij en keek ernaar. Ook al kon hij niet echt iets doen (al was het goed dat hij een kussen op het muurtje legde), het was voor mij belangrijk dat hij er was en meeleefde.

Toen Margriet rond de middag terugkwam, bleken de felle weeën  ervoor gezorgd te hebben dat ik ondertussen – op heel korte tijd dus – 9 cm ontsluiting had (er was enkel nog een klein randje) en al heel dichtbij het einde zat. Dit voelde als een enorme opluchting, al werd ik opgeslorpt door nog altijd heftiger wordende weeën en stilaan ook wat persdrang. Het kermen werd luid kreunen. Toen Leen toekwam, werden in allerijl de baarkruk aangerukt en de babykleertjes klaargelegd op de verwarming. Ik beleefde het als in een roes. Margriet hielp me om mijn ademhaling te controleren en ik was opgelucht toen ik kon plaatsnemen op de kruk. Ik leunde achterover tegen Jon (die op een stoel achter me zat) en kneep zijn handen tot moes.

Margriet en Leen zaten voor me en moedigden me aan en trachtten me te kalmeren tussen twee weeën door. Ze hielden ook de harttonen van het baby’tje in ’t oog. Het kreunen werd wellicht een luid krijsen nu – ik had alleszins nog pijn aan mijn stembanden tot twee dagen na de bevalling, dus ik heb ze goed gebruikt, denk ik (al beweerde Margriet achteraf dat het nog meeviel ;-)). Toen ik het hoofdje zelf al kon voelen tussen mijn benen, hoopte ik dat het bijna voorbij was. Hoewel deze laatste fase maar zo'n dik half uur geduurd heeft, voelde het voor mij aan als een eeuwigheid van loeiende pijn tussen de benen. Na de laatste uitputtende persingen was ik bijna verbaasd toen er plots iets wat leek op een grijsblauwe boze smurf op mijn buik lag te hoesten. Het was een onbeschrijfelijk gevoel.

Ik werd naar het bed geleid en kon – samen met Jon – mijn ogen niet afhouden van dit kleine schepseltje. Het was 21.02.2012 (een palindroom!) en Nette was geboren, ik kon het nog niet geloven. Het was zo fijn om haar eindelijk te kunnen knuffelen, zien, horen, en ook: ruiken! Nadat Jon de navelstreng (iets fascinerends, overigens) had doorgeknipt, lagen we met ons drietjes elkaar te bewonderen in ons bed en we maakten de eerste foto's. Nette was ondertussen mooi roze geworden (geen sporen meer van de boze smurf ;-)). De nageboorte was nog even vervelend, maar gelukkig bleek daarna – in tegenstelling tot wat ik dacht  – dat ik niet gehecht moest worden (ik had enkel wat schaafwondjes). Ik had echter nog veel pijn tussen mijn benen en bedacht bij mezelf dat zelfs de komst van Nette hier geen verzachting in bracht (in tegenstelling tot wat veel vrouwen me verzekerd hadden). De eerste keer plassen na de bevalling was wel hels. Ondertussen – twee weken later en genezen – kan ik bevestigen dat het wel allemaal vergeten is ;-).

Leen hielp me naar de douche. Toen voelde ik pas hoe uitgeput en (door het bloedverlies) verzwakt ik wel niet was. Na de douche voelde ik me alweer als (bijna) nieuw en ik merkte voor het eerst dat buiten (achter de verduistering) de zon scheen en alle troep in de slaapkamer al vakkundig was weggeruimd. Margriet bracht wat papieren in orde en vertrok. Leen woog en mat ons kleintje en stak haar in haar eerste – voorverwarmde – kleertjes. Ze zorgde ervoor dat ik iets te eten kreeg. Nadat ook zij vertrokken was, was het gewoonweg genieten met ons drietjes in ons knusse huisje. Het was een aparte ervaring, voor herhaling vatbaar (maar wel nog niet onmiddellijk ;-))!